نبات چوبی تک نفره از حل کردن شکر در آب یا شیر برای تشکیل شربت درست می شود. بافت نهایی نبات چوبی به سطوح مختلف دما و غلظت قند بستگی دارد.
دمای گرم نبات سفت، حرارت متوسط نبات نرم و دمای سرد نبات جویدنی می سازد. واژه انگلیسی نبات چوبی از اواخر قرن سیزدهم مورد استفاده قرار می گیرد و از قندی عربی به معنای «ساخته شده از شکر» گرفته شده است.
عسل در طول تاریخ ثبت شده شیرینی مورد علاقه بوده است و حتی در کتاب مقدس نیز به آن اشاره شده است. مصریان باستان، اعراب و چینی ها میوه ها و آجیل ها را در عسل که شکل اولیه نبات چوبیبود، شیرین می کردند.
یکی از قدیمی ترین نبات های سفت شکر جو است که با دانه های جو درست می شد. مایاها و آزتک ها هر دو برای دانه کاکائو ارزش قائل بودند و اولین کسانی بودند که شکلات نوشیدند.
در سال 1519، کاشفان اسپانیایی در مکزیک درخت کاکائو را کشف کردند و آن را به اروپا آوردند. مردم انگلستان و آمریکا در قرن هفدهم نبات شکر آب پز می خوردند.
نبات های سخت، به ویژه شیرینی هایی مانند نعناع و قطره لیمو، در قرن نوزدهم شروع به محبوب شدن کردند.
اولین شکلات های شکلاتی توسط جوزف فرای در سال 1847 با استفاده از شکلات تلخ و شیرین ساخته شد. شکلات شیری اولین بار در سال 1875 توسط هنری نستله و دانیل پیتر معرفی شد.
عصای نبات در تاریخ، تاریخچه و منشاء نبات، منشا نبات را می توان در مصریان باستان جستجو کرد که میوه ها و آجیل ها را با عسل ترکیب می کردند.
تقریباً در همان زمان، یونانیان از عسل برای تهیه میوه‌ها و گل‌های شیرین استفاده می‌کردند. اولین نبات مدرن در قرن 16 ساخته شد و تولید شیرینی به سرعت در اوایل قرن 19 به یک صنعت تبدیل شد.
