تاریخچه دارویی عسل 100درصد طبیعی شواهد از نقاشی های عصر حجر نشان می دهد که درمان بیماری با محصول زنبور عسل مانند عسل که از 8000 سال پیش منشا گرفته است.
طومارها، الواح و کتب باستانی – الواح گلی سومری (6200 قبل از میلاد)، پاپیروس های مصری (1900-1250 قبل از میلاد)، ودا (کتاب مقدس هندو) 5000 سال، قرآن کریم، انجیل، و بقراط (460-357 قبل از میلاد) نشان داده اند که عسل وجود داشته است.
به طور گسترده ای به عنوان دارو استفاده می شود. قرآن به روشنی به فعالیت ارزش درمانی عسل اشاره کرده است.
خداوند به زنبورها الهام کرده است که کندوهای خود را در تپه ها و درختان و در خانه های انسان بسازند، از درون بدنشان نوشیدنی به رنگ های مختلف بیرون می آید که در آن شفا برای بشر است،
همانا در این نشانه ای است برای کسانی که می دهند. فکر. اگرچه تعدادی مقاله در مورد عسل منتشر شده است، اکثر آنها بر تجزیه و تحلیل بیوشیمیایی، مواد غذایی و استفاده تجاری غیرغذایی متمرکز شده اند.
در طب سنتی از عسل برای انواع بیماری ها از جمله بیماری های چشمی، آسم، عفونت گلو، سل، تشنگی، سکسکه، خستگی، سرگیجه، هپاتیت، یبوست، کرم زدگی، انبوه، اگزما، التیام زخم ها و زخم ها استفاده می شد.
اجزای مغذی و غیر مغذی عسل، امروزه تقریباً 300 نوع عسل شناخته شده است. این گونه ها مربوط به انواع مختلف شهد است که توسط زنبورهای عسل جمع آوری می شود.
ترکیب اصلی عسل کربوهیدرات هایی است که 95 تا 97 درصد وزن خشک آن را تشکیل می دهند. علاوه بر این، عسل شامل ترکیبات اصلی مانند پروتئین ها، ویتامین ها، اسیدهای آمینه، مواد معدنی و اسیدهای آلی است.
عسل خالص همچنین شامل فلاونوئیدها، پلی فنول ها، ترکیبات کاهنده، آلکالوئیدها، گلیکوزیدها، گلیکوزیدهای قلبی، آنتراکینون و ترکیبات فرار.
مونوساکاریدها (فروکتوز و گلوکز) مهمترین قندهای عسل هستند و ممکن است در بیشترین تأثیرات تغذیه ای و فیزیکی عسل نقش داشته باشند.
علاوه بر مونوساکاریدها، مقادیر کمتری از دی ساکاریدها (ساکارز، گالاکتوز، آلفا، بتا ترهالوز، جنتیوبیوز و لامیناریبیوز)، تری ساکاریدها (ملزیتوز، مالتوتریوز، کتوز، پانوز، ایزومالتوز گلوکز، ارلوز، ایزومالتوزان، ایزومالتوزان،
